საახალწლო სურვილები..

არ გამაგონოთ და არ დამანახოთ:

1) სახალხო (lib1) ბანკი,

2) პროკრედიტ ბანკი,

3) თიბისი ბანკი,

4) საქართველოს ბანკი..

უყიდეთ ყველა პატრულს:

სათვალე.. (მომბეზრდა "სიმბოლური ლენტით" მანქანაში წინ ჯდომა..)

მაჩუქეთ:

ველოსიპედი.. (უფრო ძვირის იმედიც კი არ მაქვს, არათუ ველოსიპედის.. :) )

გაჩუქებთ:

სათლელებს, ფანქრებს, სიყვარულს, სიხარულს და მოგეხმარებით ტექნიკურ საკითხებში როდესაც დრო მექნება.. :)

გაგიცვლით:

ძველ ტელეფონს ახალში, ახალი მე მინდა.. დაგასწარით.. :)

ვიყიდი:

ქათამს, ერბოს, ზეთს, ღერღილს, კაკალს, მაიონეზს, მწვანილეულს, ღორის ხორცს და კიდევ 10 000 მალ და არა მალფუჭებად საკვებს იაფად და ხარისხიანად..

თუ რამე გამომრჩა, მე მაპატიეთ.. : )

ვისაც მეტი საქმე არ გქონდათ და ეს სტატუსი ბოლომდე წაიკითხეთ,

ჯერ ერთი ის, რომ თუ დრო გაქვთ მომეხმარეთ საჭმელების გაკეთებაში,

მეორე კიდე თქვენგან არ გავიგო, დრო არ მაქვს და მენატრები და ვერ გნახულხობო და

მესამე.. რა მესამე, წადით რა, ჩაი გაგიცივდათ.. :)))

P.S. მაგრამ ბათუმში რომ მინდა, მასე არაფერი არ მინდა სხვა..

არც თუ ისე საახალწლო პოსტი

დღეს 5:30-ზე ავდექი. საერთოდ ასეთ დროს დიდი ხანია არ გამღვიძებია.. ნუ, ჩემით გაღვიძება რასაც ჰქვია..

ადრე ირაკლისთან ერთად დავდიოდი ცურვაზე და სიხარულით ვდგებოდი ხოლმე ფეხზე და დილის 6 საათზე მივდივოდი აუზზე, სადაც ყარაულს ყოველთვის ჩვენ ვაღვიძებდით და ისიც თავისი „უჩვეულო იუმორით“ „გვლოცავდა“.. ოღონდ ჩუმად და ისიც გულში..

არ ვიცი, როგორ უნდა გიყვარდეს ადამიანი ისე, რომ მისი გულისთვის ასე ადრე ადგე.. საერთოდ, მსმენია, რომ არსებობს ადამიანების ორი კატეგორია, „ღამურები“ და თუ არ ვცდები „ჭოტები“. თუ ამ კლასიფიკაციას დავუგდებთ „ყურს“, მე „ღამურების“ კატეგორიას მივეკუთნები, რაც იმას ნიშნავს, რომ ღამით გვიან ვიძინებ და დილით, შესაბამისად, ადგომაც მიჭირს.. თუმცა ზაფხულში ადრე ადგომა სასიამოვნოცაა და სასარგებლოც, რათქმაუნდა ჯანმრთელობისთვის..

მას შემდეგ, რაც ცურვას „შევეშვი“, ჩემი ჯანდაცვის, უფრო სწორედ, „გა-ჯან-დაცვების“ საკითხი მხოლოდ ერთხელ, 1 წლით მოვაგვარე და აღმოსავლური თავდაცვის სახეობების შესწავლით დავკავდი. თუმცა შემდეგ ესეც შევწყვიტე.. მიუხედავად იმისა, რომ ფიზიკურად ასე თუ ისე მოვმაგრდი ვარჯიშის გამო, მაინც წყალი იზიდავდა ჩემს გაზარმაცებულ სხეულს...

არ ვიცი რატომ, მაგრამ დღემდე არ მინდა ცურვაზე მარტო მისვლა დილის 7 საათზე, არადა ეს ირაკლიც რომ აღარ დადის?! ჩემი ჭკუის სხვა ვეღარ ვნახე ამ ქალაქში.. და ვეძებ..

და მაინც, რატომ მეღვიძება ასე ადრე?!

რატომღაც მეგონა, რომ ეს დღე ჩემს ცხოვრებაში ბოლო დილა იყო და მინდოდა, რომ ყველაფერი კარგად ასახულიყო ჩემს მეხსიერებაში: თუ როგორ ღიავდება მუქი ლურჯი ცა, როგორ დნება ყინული ფანჯრის მინაზე და როგორ ცოცხლდება ქალაქი..

დავიწყე „შაგრენის ტყავის“ კითხვა.. პირველი 10 გვერდი შემაწუხებლად გაწელილი და ჩამ(მ)თვლემი მომეჩვენა, თუმცა შემდეგ საინტერესოც დაიწყო.. სიუჟეტი ისტორიის „მდიდარ ნარჩენებს“ დაუკავშირდა და ემოციურად გაიშალა..

..ამ დროს ისევ ამაყად დნებოდა ფანჯრის მინაზე შეყინული ორთქლი, თითქოს იმედი ჰქონდა, რომ მეორე საღამოს ისევ ყინულად იქცეოდა..

იცი რატომ მიყვარს ჩემი ბათურა?

იმიტომ, რომ ყველაზე ადამიანური ძაღლია ამ ქვეყანაზე გაძაღლებული ადამიანებიდან..

საღამოს ღია კარი დაინახა თუ არა, შემოქანდა და მაშინვე გამათბობლისაკენ გაეშურა, ცხვირით მოსინჯა ცხელი იყო თუ არა, მასთან ახლოს კარავი დასცა და ამაყად დაწვა..

ბათურას დილამდე თავი არ აუწევია.. მიუხედავად იმისა, რომ ძილში შიში ჩამყვა, გამათბობელს ცუდად არ შეეხოს და უბედურება არ მოხდეს მეთქი.. მთელი ღამე გაუნძრევლად იწვა, დილით კი სათუთად ადგა და ჯერ გამათბობელს შეხედა, შემდეგ მშვიდი თვალებით გამომხედა, წესრიგში ჩამაბარა ყველაფერი..

ზოგჯერ ჩემსავით ეგოისტია, თუ იცის, რომ თავისია, ცოცხალი თავით არავის არ მიუშვებს ახლოს, ასე უნდა და მორჩა! ზოგჯერ ისეთი კეთილია, რომ ყველას ულოკავს ხელებს.. საოცრად ერთგულია, თუმცა დამჯერობას ვერ დავაბრალებ.. როგორც ყველა ადამიანს, მასაც აქვს სისუსტეები.. ძალიან უყვარს გარეთ გასეირნება, რასაც რაღათქმაუნდა მოკლებულია ჩვენი მხრიდან და ცდილობს დამოუკიდებლად მოაგვაროს ეს საკითხი, საკუთარი ძალებით.. ამაზე კი ძალიან ვბრაზდები.. იმაზეც საშინლად მიფუჭდება გუნება-განწყობა (საზოგადოებაში „ნერვებად“ და ღლონტურად „ღრრრ“-დ წოდებული), როცა ბათურას ბაბო უმ ხორცს აჭმევს, რის შემდეგაც ძაღლი ხორცის სუნით ყარს და მერე ერთი კვირა გვიწევს მისთვის ძმრიანი წინდების ჩაცმა.. კიდევ ბევრს ვუძლებთ...

ბევრჯერ მიფიქრია იმაზე, თუ რატომ მიფუჭდება განწყობა.. საერთოდ დეპრესიული ტიპები ორიენტირებულები არიან ავტომატურ რეჟიმში (ე.წ. ავტოპილოტით) გაიფუჭონ ხასიათი...

მაშინ, როცა ჩემი გაკეთებული საქმით კმაყოფილი ვარ, ასეთ რამეზე ვერ ვფიქრობ, თუმცა როცა ვერ ვხვდები, რა მინდა, რას ვაკეთებ და რატომ ვაკეთებ და ამავე დროს, ჩემთვის საყვარელი ხალხი სადღაც „ბნელ წერტილში“ იკარგებიან, ვფიქრობ, თუ რა მინდა საერთოდ ამ ცხოვრებისაგან, რატომ არ მელოდებიან ჩემი თანამშრომლები, როცა სამსახურიდან მიდიან და ამ მიზეზ-შედეგობრივი (რათქმაუნდა ირაციონალური) კავშირების აწყობა-შეკოწიწების შემდეგ ვხვდები, რომ არავის ვჭირდები და არავისთვის არ ვარ მნიშვნელოვანი, რაც ალბათ სიტუაციის ბრალია და არა სინამდვილის, ანუ რეალურად ასე არაა..

(„მედ, დამირეკე და მითხარი რომ ძალიან გიყვარვარ და რომ ყველაფერი კარგად იქნება რა..“)

„დეპრესიულ საათებთან“ ერთად ემოციური სიმშრალეც ასე თუ ისე ხშირია, როცა ხვდები, რომ შენს ცხოვრებაში არსებობს ცარიელი, უშუშო ფანჯრები, რომლებსაც ვერაფერს ვერ უხერხებ, თუნდაც იმის გამო, რომ დრო აღარ გაქვს..

მიუხედავად იმისა, რომ ერთხელ უკვე ნასწავლი მაქვს ცხოვრებაში დროის და მნიშვნელოვანი საქმეების ერთმანეთთან შეთვსების „თეორია“, პრაქტიკაში ამგვარი რამ თითქმის შეუძლებელია, რაც რეალურად დასტურდება კიდეც..

მემგონი უკვე დროა, რომ ცხოვრების მნიშვნელოვან სფეროებზე, განვითარებასა და პოზიტიურ პერსპექტივებზე ვიფიქრო, იმაზე, რაც მეც და ჩემს გვერდით მყოფ ადამიანებს უკეთეს ცხოვრებაში დაგვეხმარება...

და არა სიკვდილზე..

მანამდე ბევრი რამე მაქვს მოსასწრები..

ყველა მუსიკა ბოლოს ხომ მაინც მთავრდება..

თუმცა ბოლო ნოტის ხმა პირველთან შედარებით ყველაზე დიდხანს ჟღერს სივრცეში..

საბედნიეროდ..

ცვლილებების დროა, პოზიტიური ცვლილებების!..

თან მამას წლისთავი ახლოვდება..

..ღამით კი ისევ გაიყინება დაორთქლილი მინები..

ლეგალური იდიოტობა..

ოთხი ამბავი, რომელიც აუცილებლად უნდა წაიკითხო, სანამ დაიძინებ. :)

ძროხათმფლობელები

დღეს როგორც ყოველთვის, ("ალარმამდე") წიქარიშვილების წინ მხიარულად შეკრებილმა ძროხათა მეპატრონეების ე.წ. "მეძროხეების" ან/და "მენახირეების" პუტუ-პუტუ-პუტუ-პუტუმ გამაღვიძა.. 

დილით ტვინის ბურღვის უცნაური შეგრძნება მქონდა, სანამ მივხვდი, რომ ეს ბურღვა რეალური ხმაური იყო, რომელიც დისნეის მულტფილმის კოდალას "მხიარულ" ყიყინს გავდა, წამოვხტი და გარეთ ვავვარდი.. :))

გადამირჩა ერთი სულიერი, რომ წიხლქვეშ არ გავიგდე.. :))) არადა როგორ გამაღიზიანებლად საუბრობდა.. :)) და რა კარგი საცემი იყო.. მოკლედ, ჩემმა ყვირილმა თავისი საქმე გააკეთა და "კოდალა" დროულად და მხიარულად შეუდგა თავისი სამუშაოს აღწერილობაში ჩამოთვლილი ამოცანების შესრულებას. .

დილის ძილი 

თვეში ერთხელ მაინც მიწევს "პირადი ოფოფების" გააქტიურება იმისათვის, რომ დილით არანორმალურად მხიარულმა და დეგენერატმა ხალხმა არ გამაღვიძოს.. არადა დამეთანხმებით ალბათ, რომ დატვირთული დღის შემდეგ მშვიდი ძილი აუცილებელია ძალების აღდგენისა და ახალი სამუშაო დღისთვის ჩვეულ ფორმაში ჩადგომისთვის.. ათ წუთ ძილსაც კი დიდი მნიშვნელობა აქვს, რათა მერე მთელი დღე აღრენილმა არ იარო.. 
(ღლონტი, დაიძინე ხოლმე 10 წუთი კიდევ.. :))))))))

მოკლედ, გარეთ ატეხილ ყიყინს ყვირილით ვუერთდები და ცოტა ხნით, მაგრამ მშვიდი ძილი გარანტირებული მაქვს ხოლმე.. არადა სულ რატომ უყვართ ჩემს ფანჯარასთან შეკრება ამ "ძროხათმფლობელებს" არ ვიცი რა.. :))

გამოგიყვანენ წყობიდან და მერე ამბობენ, რომ უზრდელიაო... არ ჯობია ხოლმე, რომ დაფიქრდეთ, სანამ წაიღვლანჯებით ხოლმე ჩემს ფანჯრებთან?! თუ რაიმეს აკეთებ, ჯობია შედეგისთვისაც მზად იყო.. თუ არადა შეგიძლია სახლში იხმაურო კიდეც.. :)) ეს ისე.. :)))

"ლიბერთი" და ჯანდაბა თქვენ!.. 

ერთხელ ახლად გარდაქმნილგადარებრენდინგებულ სახალხო.. უკაცრავად "ლიბერთი" ბანკში (რბილი ლ-თი), რათქმაუნდა გადასახადების გადასახდელად (სხვა საქმეზე რატომ უნდა შეხვიდე მანდ არ ვიცი..) ერთი მდედრი შემოვიდა, ისიც იმ საქმეზე იყო ალბათ, რაზეც მე.. ალბათ.. ხოდა, მოკლედ ამ მდედრმა და ბანკის ერთ-ერთმა თანამშრომელმა მსგავსი დიალოგი წარმართეს..

მდედრი აბორიგენი: "-უკაცრავად, ეს არის სახალხო ბანკის მომსახურების ოფისი?"

მდედრი ლიბერთი-ელი: "-ქალბატონო, ეს სახალხო კი არა ლიბერთი (რბილი ლ-თი) ბანკია.."

მდედრი აბორიგენი: (ხმამაღალი ხმით) "-რა მნიშვნელობა აქვს, რა ნაგავიც იყო, ისევ ის ნაგავი დარჩა.." და მდედრმა აბორიგენმა კარი "გაიჯახუნა".. 

ბანკში უეცრად სიჩუმე "ჩამოვარდა"..  და დაცვას დაეცა.... :))) 

შემდეგ ისეთი სიცილი ატყდა ე.წ. "კლიენტებში" რომ ძლივს მოახერხა ბანკმა "ჩვეული მუშაობის გაგრძელება".. 

ამ ამბის შემდეგ მიჭირს ამ ბანკის სერიოზულად აღქმა.. :))) რა ვქნა, არასერიოზულია ასე თუ ისე და თვითდაძალებას რატომ დავიწყებ? :) დღესაც გადასახადის გადასახდელად შესულს და დილის კოდალასთან მომხდარი "სკანდალის" შემდეგ ოპერატორთან მხიარულად ვიკამათე იმაზე, თუ რომელი აბონენტის ნომერი უნდა დაეწერა გადახდის ქვითარზე (საუბარია ერთი და იგივე ნომერზე, რომელიც სხვადასხვა ფურცელზე ეწერა..:))

მოკლედ აღარ მინდოდა ხალისი და გვერდით VTB-ში შევირბინე და იქ ისეთი სათნო და მწყაზარი ოპერატორები მომემსახურნენ, რომ კმაყოფილი წამოვედი იქიდან.. 

 

მაწაკი მდედრი სათნო ლოყებით..

ყველაზე მეტად არ მიყვარს, როდესაც ადამიანს ჩაგრავენ, ან ცდილობენ რაიმეთი მეტად მოაჩვენონ თავი..

შესვენებაზე გასული ერთ-ერთ დიდ სუპერმარკეტში შევედი ვაშლის პეროგის საყიდლად, სადღაც 2 წუთი ვიდექი რიგში და ერთი მაწაკი მდედრის წიწინს ვუსმენდი, რომელიც გამყიდველ 15-17 წლის გოგონას ბოლო ხმაზე ურჩევდა 50 თეთრის დაკლების საქმეს.. 

არ ვიცი ამ ორიდან რომელი იყო მართალი, მაგრამ სამსახურში ნამდვილად მაგვიანდებოდა და არცერთის ნერვი არ მქონდა და არც მეორის (თან ლოდინი არ მიყვარს საშინლად).. 

ხოდა რა ვქენი თუ მიხვდებით???

ამ მაწაკ მდედრს კორექტულად ვუთხარი, რომ მოკეტე და დაახვიე აქედან მეთქი.. :)

ნუ, ეს ვერბალურად ასე ჟღერდა: "ქალბატონო, ხომ ხედავთ, რომ რიგში ვდგავართ და ამდენი ხანი გელოდებით?!"

ალბათ ის მაწაკი მდედრი არ მოელოდა ჩემგან მსგავს კომენტარს და აღშფოთებულმა "შემომჩივლა": - "თქვენ რომ დაგაკლებენ ფულს, მაშინ ილაპარაკეთო.."

ამაზე სულ გავჭედე, არ მიყვარს, როდესაც აზრის გამოთქმას მიშლიან.. :)))

-"ქალბატონო, თუ რაიმე პრეტენზია გაქვთ, ადმინისტრაციასთან გაარკვიეთ, ხოლო ამ გოგონას თავი დაანებეთ, თქვენ რა, შეცდომები არ მოგდით?!"

-"დედაა!.. სულ გაფუჭდა ეს ახალგაზრდობა (აჰაა, ახალგაზრდებსაც გადაწვდა.. :)) როგორი გაუზრდელებულები არიან ამ ბოლო დროს!.. "

-"ქალბატონო, თუ იყიდეთ უკვე რაც გინდოდათ, შეგიძლიათ წაბრძანდეთ სადაც მიბრძანდებოდით.."

–"რომ არ წავიდე რას მიზამ?!" - უფრო აღშფოთდა ისედაც გაცეცხლებული მაწაკი მდედრი.

-"არაფერს, ვიყიდი რაც მინდა და ვიხალისებ თქვენს წიწინზე.." -ვუპასუხე ღიმილიანი და აგრესიული მზერით.. 

ამ კომენტარზე მაწაკი მდედრი საერთოდ გამაწაკდა, გადაიბუგა და გასასვლელისკენ გაემართა.. გოგონამ, რომელსაც 50 თეთრის არ დაბრუნებას ედავებოდნენ, მაწაკ მდედრს ფული დაუბრუნა, ალბათ მეტი გზა არ ჰქონდა და მუშაობა გააგრძელა.. რათქმაუნდა ამ ფაქტის შემდეგ ხურდა მეც განერვიულებულმა მომცა, მაგრამ მე უკვე მაწაკი მდედრის წიწინის ხმა მესმოდა შორიდან..

P.S. მორალი: ზოგიერთი ძაღლი, როდესაც მას ელაპარაკები, კუდს გიქიცინებს და გლოკავს, მაგრამ შემთხვევით კუდზე ფეხი თუ დაადგი, სიამოვნებით გიკბენს..

ასე რომ იყავით კორექტულები!.. :)))

GLEE - "Forget You" Full Performance feat. Gwyneth Paltrow!

გვინეტ, მევუასები!...

მორჩა კინო, წადით სახლში

დღეს უკვე 24 წლის ვარ, ღამის ორის თოთხმეტი წუთია და ზუსტად 4 წუთია მას შემდეგ, რაც თბილისიდან დავბრუნდი..

ვაგზალზე რუსთავში მიმავალმა ტაქსის მძღოლმა თუ გითხრათ, რომ 15 ლარად ჩაგიყვანთ ქალაქში, არ დაუჯეროთ, გაყევით მძღოლს კორტებამდე მაქსიმუმ 5 ლარად და კორტებიდან რუსთავში 4 კაცი, თითო 3 ლარად ჯიგრულად იმგზავრებთ და დაბრუნდებით სახლში.. თან იქ ისეთი ადგილია, რომ მგზავრები ღამის 3 საათამდე მაინც არიან ხოლმე, აფერისტ მძღოლებს კიდე რა დალევს.. :))) ასე რომ, დღეს 7 ლარი დავზოგე.. :)))))

თუმცა ბევრი ადამიანი გავანაწყენე..

ქეთოს ამბავი დასრულდა.. 

გაგრძელება აღარ იქნება..

მე მაპატიეთ..

ვისაც გიყვარვართ, იცით სადაც შეგიძლიათ ჩემი ნახვა.. ხოდა მნახეთ და მითხარით, რომ გიყვარვართ.. :) არ ვარ ვუდუს ტომის შამანი.. თან ეგ ტომი აღარც არსებობს მემგონი..

რა მინდა ეხლა ააქ? არ ვიცი.. ან თქვენ რა დაგრჩენიათ აქ.. არ იცით?

თუ იცით დამიტოვეთ კომენტარი, იქნებ მივხვდე რამეს..

დროებითობით..

P.S. ფოტოსთვის მადლობა - Tim Foreign-ს

„ნიკუსა“

ჩვენს ოჯახში პატარა უცხოპლანეტელი გაჩნდა..

დიიიდი თვალებით, პაწუკა ცხვირით და ხაშურული ტირილით..

უსაყვარლესი, ციცქნა და სათუთი არსებაა.. მთელი დღე ძუძუზეა ჩამოკიდებული, ჭამს და შემდეგ იძინებს..

29 სექტემბერს გავხდი ბიძა..

დილით, როდესაც სამსახურში წავედი, ვფიქრობდი ამ ფაქტის შესახებ, თუმცა ასე უცებ გაბიძებასაც არ ველოდი.. :)

დედამ დამირეკა და მახარა ამ ფაქტის შესახებ, თუმცა ისე დავიბენი, რომ არც კი ვიცოდი რა უნდა მეთქვა.. სამსახურში ყველამ მომილოცა და ჩემს გარშემო უცებ უამრავი ადამიანი შეიკრიბა..

ჩემი ძმა სამშობიაროსთან მთელი წლის განმავლობაში შეგროვებულ შამპანურებს ხსნიდა და ისე უხაროდა მამობა, რომ საერთოდ არ ესმოდა ვინ რას ეუბნებოდა.. :) იმ დღეს ისტერიკა ჰქონდა.. არ მეგონა სიხარულს თუ მსგავსი რამის გამოწვევა შეეძლო.. თუმცა სიხარულთან ერთად ალკოჰოლმაც კარგად იმუშავა.. რძალს ტელეფონით ვესაუბრე, ახლად გაღვიძებულს ნაბახუსევი ხმა ჰქონდა.. გამიხარდა, რომ კარგად იყო და მშობიარობამ წარმატებულად ჩაიარა.. სიხარულით გადარეულმა მამამ სამშობიაროსთან ფეიერვერკიც კი მოაწყო.. :) არადა ნეტა იცოდეთ, რა წუწუნა და ბუზღუნაა.. (უმეტესად ფულთან დაკავშირებით წუწუნებს..)

შემდეგ იყო გასაუბრება ტრენინგის მონაწილეებთან, ერთკვირიანი შვებულება და ტრენინგები.. კვირას საღამოს „ნიკუსა“ და მისი მშობლები უკვე სახლში დამხვდნენ..  პაწუკა ისევ ძუძუზე იყო ჩამოკიდებული და ისევ გემრიელად შეექცეოდა მისთვის გამზადებულ „კერძს..“  

ყოველთვის მქონდა ბავშვის ხელში დაჭერის შიში და ესეც მომეხსნა.. ნიკუშას დამსახურებით.. ისეთი პაწაწინა და საყვარელია.. და თან ისე იბღვირება..  :):):)

ამ სახლში 1986 წლის შემდეგ (ჩემზეა ლაპარაკი) არავინ დაბადებულა.. ხოოდა ჩვენმა „ნიკუსამ“ (ასე ეძახის მისი დეიდაშვილი) 24 წლის შემდეგ ახალი სეზონი გახსნა.. :) აწი ველოდებით მატებას და ბეევრ პაწაწუნას..  

ყველა ვცდილობთ ახალი როლის მორგებას,

სიხარულისგან გადარეულები ვართ..

თუმცა ამ სიხარულს თან სდევს დიდი სევდა..

მამა, დღეს შენ უკვე პაპა ხარ!..

ბიჭია, ბიჭიი!..

კიდო "ბანი"

წინა კვირას რამ მატკინა ყველაზე მეტად გული იცით???

ქართველები ყველაზე ნიჭიერები რომ ვართ და რომ გვგონია, რომ ყველაფერი ვიცით..

იანვარში მამას ნაჩუქარ ტელეფონს ეკრანი გაუთეთრდა.. ისე მუშაობდა, უბრალოდ არ ჩანდა არაფერი.. ისე ვუფრთხილდებოდი, რომ ბოლომდე შეინარჩუნა ჩვეული იერი.. 

ყველაფერი ჩინური ჩემთვის ნაგავთან ასოცირდება (ჩინელებთან დიდი ბოდიში, მაგრამ თქვენც ხომ იცით, რომ ასეა..), ვერაფრით ვერ გავაკეთე რუსთავში ამ ტელეფონის ეკრანი.. სწორედ ამიტომ, გოჩა ძიას რჩევით (ტელეფონებს აკეთებს რუსთავში) გავეშურე თბილისში, დინამოს სტადიონთან მდებარე (სხვაგან არ ვიცი არის თუ არა) „კიდობანში“. N:5 მაღაზიას, რომელიც ცენტრის შესასვლელთან ელოდება მყიდველებს, ყავს ერთი ნიჭიერი  სპეციალისტი, სახელად თემო.. თემოს დახლთან უწერია, რომ აკეთებს ტელეფონებს, თუმცა გაკეთების რა გითხრათ და კარგად აფუჭებს.. იმის მაგივრად, რომ თემოს ჩემი რუსთავში უკვე ნატანჯი ტელეფონი გაეკეთებინა, დაშალა, და მიხვდა, რომ მისი გონებრივი შესაძლებლობები ჩინელებისას მკვეთრად ჩამოუვარდებოდა და დაშლილი ტელეფონის საწყის მდგომარეობაში დაბრუნებას შეეცადა.. თუმცა ჰოი საოცრებავ, აქ უკვე მისი შესაძლებლობები სრულიად დაეცა და ქართველი კოლეგების შესაძლებლობების ზღვარსაც ჩამოსცდა და სანამ უფსკრულში გადაეშვებოდა, სასწრაფოდ და თან „ძალის გამოყენებით“ ეცადა ტელეფონის აწყობას.. ჩვენო „ოსტატო“ თემო, შენ ყველაზე დებილი და ლენჩი ხარ, რადგან წარმოდგენაც არ გაქვს, რომ მიკროელემენტებთან მუშაობა მოითხოვს სიზუსტეს და მოთმინებას.. სულაც არ იყო საჭირო ტელეფონი აგეწყო, თუ ამის უნარი არ გქონდა.. არც ის იყო საჭირო, ტელეფონის მეხსიერების ჩიპი ისე ჩაგელეწა, რომ მისგან ინფორმაციის გადმოწერა შეუძლებელი ყოფილიყო.. ყველაზე ცუდი რა არის იცი?! საათს როცა აწყობ, არ უნდა დაგრჩეს დეტალები, რომელიც მისი დაშლის დროს დადე მაგიდაზე.. :) არც ის იყო საჭირო, ეკრანი გაგებზარა ისე, რომ მისი აწყობა შეუძლებელი ყოფილიყო და ამასთან უდანაშაულო სახით გაგეგრძელებინა მუშაობა.. მიუხედავად იმისა, რომ იმ დღეს ბევრი რამისგან შევიკავე თავი, მაინც გულში საშინელ ტკივილს ვგრძნობ..

შენ ხომ მამას ნაჩუქარი ტელეფონი გამიტეხე..

მედია სემინარი ''ჩემი ქალაქი ჩემს სამყაროში"

პროექტის პარტნიორები არიან:

„ალარმი“ რეკავს!..

ზუსტად არ მახსოვს როდის, მაგრამ დაახლოვებით 4 თვის წინ მამას ნაჩუქარი ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის წარმოების მრავალდინამიკიანი მობილური ტელეფონი გამიფუჭდა, ნუ რათქმაუნდა ტელეფონისთვის 1 წელზე მეტის ხნით გაძლების პროგნოზი არ კეთდებოდა, თუმცა მაინც კარგად იმუშავა ბოლო პერიოდის განმავლობაში.

ჩინური „ნოკია“, იგივე „ნეკი“ არ გამოირჩეოდა მრავალფუნქციური მენიუთი, თუმცა ერთი კარგი „თვისება“ ჰქონდა, შესაძლებელი იყო 5–ჯერ დაყენებულიყო მაღვიძარა. თან მაღვიძარაზე შესაძლებელი იყო ჩემთვის სასურველი მუსიკის დაყენება, რომლის აჟღერებისას სიამოვნებით ვიღვიძებდი და მშვიდად ვდგებოდი სამსახურში წასასვლელად. 

მოკლედ, ამ პროგრესული კომუნიკაციის საშუალების გაფუჭების შემდეგ, როდესაც ყოველ დილით, „მგზავრების“ – „გაიღვიძა ბუნებამ..“– აღვიძებდა მთელ ოჯახს, დადგა ჟამი, როდესაც ნამდვილ, თუმცა იაფფასიან „ნოკიას“ და „სიმენსის“ ძველ და კარგად „გამოყენებულ“ ტელეფონებს, მეტად მნიშვნელოვანი, ოჯახის გაღვიძების ფუნქცია მიენიჭათ. მაღვიძარებს საკმაოდ სერიოზული, თუმცა ანტიკვარი ზარი აქვთ, რომელიც არ იცვლება, ნუ შეიძლება იცვლება კიდეც, თუმცა იმდენად მივეჩვიე, რომ არ მინდა შეცვლა. შეიძლება ითქვას, რომ „პავლოვის ძაღლივით“ ვარ. © :)

ბოლო დროს, პირველი მაღვიძარა „სიმენსის“ ტელეფონზე დავაყენე და მაღვიძებს თუ არა, მაშინვე ვდგები. ზუსტად (ალბათ) 15 წუთის შემდეგ, რეკავს „ნოკიას“ მაღვიძარა, რომლის ხმაც არ მესმის, რადგან ამ დროს უკვე გარეთ ვარ გასული, რაღათქმაუნდა, მაშინ, როდესაც სამსახურში წასასვლელად ვემზადები. დედაჩემმა, რომელმაც ზემოთ აღნიშნულ ტექნიკას უკვე დიდი ხანია (5 წელზე მეტია) ვერაფერი გაუგო, ვერაფრით ვერ დაიმახსოვრა მაღვიძარას ზარი, ხოდა უკვე მერამდენედ, შეშფოთებული და შეწუხებული მორბის, ალარმი გირეკავს და ვერ ვპასუხობო..

მოკლედ, გადავწყვიტე დედა ტექნიკაში ცოტათი მაინც გავარკვიო, რის გამოც თავისი, „ნოკიასგან“ არც ისე განსხვავებული ტელეფონი ვუყიდე..

თუმცა რად გინდა, ყოველ დილით „ალარმი“ მაინც რეკავს!..

ნახატები, აბსტრაქცია

ჩემი ძველი ნახატებია, მემგონი დაგაინტერესებთ.. :)

P.S. კომენტარები შეგიძლიათ დატოვოთ დაურეგისტრირებელმა მომხმარებლებმაც, უბრალოდ ტექსტთან მონიშნეთ "Anonymous" და დაწერეთ თქვენი აზრი.. :)

Rustavi is 61 years old...

“The most actual problem of the town is unemployment”

My home-town, in which I have been living till now, became 61 this year. The anniversary of Rustavi, so called “Rustavkalakoba”, is being actively celebrated during the last few years. The very first celebration which I remember very well and in which I somehow got involved, was in 1998 when Rustavi became 50 years old. In August 2008 it turned 60, however the military conflict between Russia and Georgia, the Russian aggression and a pain caused by those severe events made people forget about the anniversary of their home-town. This year “Rustavkalakoba” was celebrated grandiosely – different cultural events and sport activities were organized, some social troubles and difficulties were overcome, but unemployment - the main problem of the town - is still remaining unsolved.

It is important to be mentioned that although modern Rustavi is only 61 years old officially, its existence is dated from ancient times which gives an additional historical value to the town. With the strong intention to find out more about the historical background of Rustavi and better understand the youth-related problems and perspectives of it, I decided to refer to Liana Gugunishvili – the historian who shared many fascinating details on the above mentioned and other interesting issues:

Liana Gugunishvili:

Rustavi is the biggest town in the Kvemo Kartli region of Georgia. It is situated at the 350 m. altitude and is divided into two parts by the river Mtkvari. The population of Rustavi is 116 384. There are two main contradicting viewpoints regarding the origination of the town among historians: according to the first one, it was established in the 4th century BC, which is supported by some ancient transcripts, whereas based on the historical evidences obtained through the archeological excavations, it was founded in the 4th century AC.

At the different stages of its historical development, the town Rustavi had different names. The first name of it was “Wostankalaki” (the city of prince). It was meant to be a residence of young royals. The town was ruled by the King Trdat from the Revian’s dynasty. He was a grandson of Mirian - the first Georgian orthodox king. The name Rustavi is also thought to be introduced by the King Trdat in the 4th century. The third name of Rustavi “Nagebi” was introduced in 18th century.

In 1265, as a result of the military invasion of the Mongolian Beka-Khan into Goergia, Rustavi got almost completely destroyed. The process of restoration of the town started in 1948 and Rustavi was given back its previous place of the map.

Among the current difficulties of the town, the unemployment is the most actual and problematic. The majority of the population is working in Tbilisi, the capital of Georgia, which is as far as 27 cm from Rustavi.

As for the youth-related problems, there are no youth educational and entertainment centres existing in Rustavi, which would make it possible for local youngsters to have an additional source for gaining informal and non formal education. Only a very limited number of young people are socially active due to their involvement in the projects and programmes initiated by the local non governmental youth organizations.

During the last 2 years the situation in Rustavi changed significantly. Many infrastructural problems have been solved – the roads have been restored and the water pipes repaired; in addition to this, the central streets have been decorated and the learning conditions for school children improved. Although the economical development was disturbed due to the Russian-Georgian war in August, which was very depressing for the residents of Rustavi, the positive changes are becoming more and more obvious.

I would really like to whish to the European youth many good friends, a big success, peace and happiness.

Centre of Social Servicse is actively involved in Rustavi’s social life and takes care of social problems in the city. I visited Mr. Nodar Khizanishvili - Head of the Centre in Rustavi, to talk about the social problems of here:

Nodar Khizanishvili:

”Our Agency basically works in 3 main directions such as: registration-evaluation of the socially unprotected families, definition of rating scores and provision of support to those families which meet the settled criteria. We try to support the families financially as well as through such important services as health insurance and tax incentives. There are 12 000 families registered in the city at the given moment and nearly 3000 poor families re receiving financial aid. The second direction of our service includes provision of pensions. There are nearly 18000 pensioners in the city. In addition to this, we have a service addressed to children living in Rustavi. This section was added to our centre in 2009 and the main mission of it is to react upon the problems related to the children’s care.

Giorgi Gergauli:

In your opinion, what is the main problem, which makes Rustavi’s development so slow and inconstant?

Nodar Khizanishvili:

I think, it is a problem of unemployment first of all, which results in other problems. The fact that people do not have permanent work causes other social problems of course. This problem would be partially overcome even if only one person per family could have a permanent job. Rustavi does not have agricultural potential and for this reason the social situation here is much more difficult than in rural parts of Georgia; however I still think that Rustavi is taking the right direction for its further development and I hope that every possible action will be taken in the future for the wellbeing of our home-town.

Giorgi Gergauli

What do you think makes young people leave Georgia and go to Europe? What is the most attracting in Europe for them?

Nodar Khizanishvili:

Europe is the best place for receiving proper education and in my opinion this is the main attractive factor for Georgian young people to go there. Those who have experience of studying in Europe, have more opportunities to get employed here. Many young people in Georgia also go to Europe to solve their financial problems because they are not sure they can earn their life through working by their own profession in Georgia. They just feel responsibility for their future and want to reach at least some level of financial independence.

Giorgi Gergauli:

Rustavi has turned 61. What would you like to wish to our home-town?

Nodar Khizanishvili:

I would really love to see Rustavi much more beautiful and attractive than it is at the moment. I also think that it is very important for the town to have well the centres for entertainment with appropriate supporting infrastructure. I believe it would attract not only the local people – Rustavi residents - but also tourists because more entertainment brings more money.

The reform of education system is running in Rustavi quite successfully as well as in the whole Georgia. The Resource Centre of Ministry of Education of Georgia in Rustavi is taking an active part in the development of the sphere of education in Rustavi, which was the main topic of my conversation with Marina Ugulava - the Head of the Educational Resource Centre in Rustavi.

Giorgi Gergauli:

How would you evaluate the process of realization of the educational reform in Rustavi? Are there any considerable changes in the mentality and capabilities of local young people? Are they becoming more creative and responsible? How well do you think they use the available resources?

Marina Ugulava:

The reform of education is going really well in Rustavi. I am systematically visiting schools and attending classes and I can say that the difference between the way children were taught several years ago and they are educated now is enormous. For example, while attending one of the lessons I understood that the information regarding one of the Georgian royals I was given when I was a child was extremely subjective and very negative. I observed that the children who were attending the class had an opportunity to receive the whole information on that person, they could see the facts from different perspectives, discuss different aspects and come up with their own unique viewpoint on the studied material. This is part of our reform of educational system, which does not allow anymore hiding information from the pupils and trying to dominate with the most widely spread attitudes to the given facts. The result of such approach is obvious because I am meeting the pupils who can work in teams and individually very fruitfully almost every day.

Giorgi Gergauli:

What would you say about Rustavi in general? Did the Resource Centre somehow participate in celebration of 61st anniversary?

Marina Ugulava:

Yes, the Resource Centre actively participated in the events devoted to the Rustavi’s 61st anniversary. I find this year’s celebration beautiful and very successful. Nowadays we are preparing the Festival of Friendship, which will be held in December of the current year. During the festival, each school will present one of the neighbouring countries. This is an educational project, which is very important I think, because from my perspective we should know our neighbours better, being able at least to say “hello” on their language is a sign of respect and appreciation.

As for Rustavi, before I came here, I had heard that people in Rustavi were very talented, mobilized, well prepared and able to work in a team. This was something that really attracted me. By the achievements in our sphere Rustavi has always been the first and unique. Of course, the war in August was a big shock for everybody here, it brought a huge pain. Rustavi lost many young people in the war and now everyone here is tying to keep the memory of those who died by giving their names to the streets and exhibiting their photos in the halls of the schools they were studying in.

Giorgi Gergauli:

What would you like to whish to Georgian and European youth?

Marina Ugulava:

I really want Austrians to get to know Georgia much better. Georgia is a very small on the map, but we can be interesting for Europeans with our culture and traditions. I would be really happy if I could see young people who try to read, think and understand more and more. I wish to all of them health, happiness, luck and all the best.

November, 2009
South Caucasus A Part Of Europe - Media Project

Interkulturelles Zentrum, Austria

Translate By GooGliKa

რჩევები სალაშქროდ წამსვლელთათვის..

რამდენიმე წლის წინ შევნიშნე, რომ ექსკურსიებზე მეტად ლაშქრობები მიზიდავდა. ამ დროს გეგმავ გზას და არც არავინ გაძალებს დროის მცირე მონაკვეთში ბევრი კულტურული ძეგლის ნახვას, რაც "ჩარბენის" შემთხვევაში არც თუ ისე მშვიდი პროცესია და დათვალიერების შედეგად სიამოვნების ნაკლებ შეგრძნებასაც გიტოვებს.

მოკლედ, გადაწყვეტილების მიღების დროს, თუ არჩევანის წინაშე ხარ, ექსკურსია აჯობებს თუ ლაშქრობა იცოდე, რომ:

1) ლაშქრობას გეგმავ მეგობრებთან ერთად,

2) განსაზღვრავ წასვლის და დაბრუნების დროს (აქ არ არსებობს დამაგვიანდა და უჩემოდ გადით, უხერხულია მძღოლთან და ა.შ. :))

3) არ გიწევს ტრანსპორტის დაქირავება, განსაკუთრებით, თუ იაფ საშუალებას მუდმივად ვერ შოულობ.

4) მიგაქვს მხოლოდ ის საკვები საშუალებები, რომელსაც ნამდვილად იცი, რომ გზაში მაინც მიირთმევ,

5) მგზავრობა გიჯდება შედარებით იაფი, ვიდრე ექსკურსია.

6) არ მოგყვებიან ის ადამიანები, ვისაც არ იცნობ, მიდიხართ მცირე რაოდენობის, მაგრამ კარგად "ჩამეგობრებული", ერთმანეთის დანახვა რომ გიხარიათ, ისეთი ადამიანები.

7) ათვალიერებ ყველაფერს, რაც შენს ინტერესებს აღძრავს, იღებ ბევრ ფოტოს და ტკბები ულამაზესი ბუნებით

8) ატარებთ ძალიან მაგარ დროს ბუნებაში, სუნთქავ სუფთა ჰაერს, (მივესალმები არამწეველ ახალგაზრდობას), კოტრიალობ მწვანე ბალახზე, ქეიფობ (ბევრს თუ არ სვავ, სიამოვნებით გამახსოვრდება ყველაფერი), ანთებ კოცონს, წვავ მწვადებს, გიტარა თუ გაქვს მღერი, თუ არადა ისე მღერი :) და ა.შ.

9) შენს სუფრასთან ახლოს 20 მეტრში (ან უფრო ახლოს) არ არის სხვა ჯგუფი, რომელთა სუფრაზე წარმოთქმული სადღეგრძელოები შენს სუფრაზე ნათქვამი გგონია და შეგნებულად ტოვებ და გადადიხარ შემდეგზე.. :)))

10) შეგიძლია იღრიალო ბოლო ხმაზე და არავინ არ გეტყვის: "რას აკეთებ, ტყეში ხომ არ ხარ???" :)))

ამასთან ერთად უნდა განსაზღვრო, სად გინდა სალაშქროდ წასვლა და რა საჭიროებები არსებობს ამ მიზნის მისაღწევად.. თბილისის და მისი შემოგარენის მცხოვრებთათვის (ეს განსაკუთრებით დამწყებებს ეხება) არსებობს მარტივად დასალაშქრი ციხე-ხეობები, მათ შორისაა არმაზის ციხე მცხეთის მახლობლად და ქოროღლის ციხე კოჯორში.. ამ ტერიტორიებზე თუ დააპირებთ წასვლას, თითო კაცს გზის ფული 2 ლარი მაინც ჯიბეში უნდა გქონდეთ, თუ მზის ჩასვლამდე დააპირებთ წამოსვლას. 9 საათს თუ გადასცდა, მაშინ მოგიწევთ ტაქსის გამოძახება, რისთვისაც მერწმუნეთ, უფრო მეტის გადახდა მოგიწევთ, ან უკეთეს შემთხვევაში რომელიმე კეთილი ტრანსპორტის მძღოლი გაგიჩერებთ და თუ ქალაქისკენ (თბილისი) მიდის წაყვანას შემოგთავაზებთ.. (ვსარგებლობ შემთხვევით და მადლობას ვუხდი ჩვენს გადამრჩენელ ყაზბეგელ უჩაი-ს, რომელმაც 8 ახალგაზრდა მერსედესის 4 კაციან მანქანაში ჩაგვსხა და მცხეთიდან თბილისში, უსაფრთხო ადგილამდე მიგვიყვანა :))) კოჯორში წასვლა შეგიძლიათ კოლმეურნეობის მოედნიდან, ყვითელი ავტობუსების მეშვეობით (აუცილებლად ჰკითხეთ მძღოლს სად მიდის, რომ შემთხვევით წყნეთში ან თბილისის ზღვაზე არ ამოყოთ თავი). ყვითელი ავტობუსით მგზავრობა სტუდენტური ბარათით (რათქმაუნდა ფულს თუ გადაიხდი და ეს აუცილებლად უნდა გააკეთო, თუ არ გინდა, რომ შემდეგ 5 ლარიანი ჯარიმა იხადო) 20 თეთრი დაგიჯდება, მეტრომანის ბარათის არსებობისას წასვლა 40, ხოლო წამოსვლა 30 თეთრი ღირს, თუ მსგავსი ბარათი არ გაქვს 40 თეთრი დაგჭირდება ხურდა ფულით. ამ შემთხვევაში ყურადღებით უნდა იყო, თუ შენთან ერთად მსოფლიოში ყველაზე ჩუმი ადამიანი, მედეაც მოდის, ბილეთი მასაც უნდა აუღო, რომ მთელ ჯგუფს არ გამოუწერონ კონტროლიორებმა ჯარიმა, მიუხედავად იმისა, რომ ბილეთი ყველას ექნება... მედეას გარდა.. :))) ამასთანავე ეცადეთ ამ დროს წაიღოთ ბამბა ყურების დასაცავად და მშვიდად სამგზავროდ. ეცადეთ ამ შემთხვევაში დაეხმაროთ მძღოლსაც და მცირედით დაუხშეთ სმენა.. თორემ მედეა თუ ალაპარაკდააა... :))) სკოჩიც ვერ უშველის.. :))) მოკლედ ასეა..

რაც შეეხება არმაზის ციხეზე ასვლის მსურველთ, თუ ციხეზე გინდათ ასვლა, მაშინ ჯვარზე ასვლას ნუ დაგეგმავთ, იმიტომ, რომ იქიდან ჩამოსულებს არაფრის თავი არ გექნებათ, თან ჯვარი შორსაა და თან ფეხით ცოტა რთული იქნება იქ ასვლა.. რაც შეეხება სვეტიცხოველში შესვლის მსურველებს, კარგი იქნება, თუ ტაძარში შესვლას აპირებთ, ან მანამდე გააკეთოთ ეს, ან ხეობიდან მოგიწევს ფხიზელს დაბრუნება და შემდეგ მცხეთაში გადასვლა. ყოველ შემთხვევაში უკეთესი იქნება, თუ მცხეთაში ცალკე, არასალაშქრო დღეს წახვალთ, დათვალიერებისთვისაც მეტი დრო დაგრჩებათ და წმინდა ადგილებსაც მოინახულებთ.. არმაზის ხეობაში წასასვლელად თბილისში, დიდუბის მეტროსთან არის ე.წ. "ოკრიბას" სადგური, საიდანაც გადის ძეგვის "მარშუტკები". ამ ტრანსპოტრით მგზავრობა 1 ლარი ღირს, თან ამ დროს მძღოლი აუცილებლად გააფრთხილეთ, რომ არმაზის ციხეზე გინდათ ასვლა. ამ შემთხვევაში მოგიწევთ რესტორან "არმაზის წყაროსთან" ჩამოსვლა, ლიანდაგების გადაკვეთა და უკვე ხეობის შესასვლელთან ხართ. :)) თუ მაინცდამაინც მცხეთის ავტობუსს გინდათ გაყვეთ და შემდეგ 15 წუთი ტრასაზე ფეხით იაროთ, მაშინ მოგიწევთ 70 თეთრიანი ბილეთების აღება, ავტობუსში 20 წუთი ჯდობა, დახრუკვა და ადგილების დაკავება და შემდეგ ნახევარ საათიანი ჩაქჩაქი.. :))) ეცადეთ მანამდე ყველაფერი იყიდოთ, მცხეთაში მაინც მეტი ფასი ადევს ყველაფერს და თან შეიძლება რაიმე საკვები ვერც იშოვოთ.

რაც შეეხება სალაშქროდ წასაღებ დამხმარე და საკვებ საშუალებებს, აუცილებლად და ყოველგვარი მიზეზების გარეშე უნდა წახვიდეთ კეტებით, ან ისეთი ფეხსაცმლით, რომლითაც კარგად ივლით და სიარულისას არ გექნებათ დისკომფორტის შეგრძნება. ამასთანავე აუცილებლად გაიყოლეთ მზის სხივებისგან დამცავი ქუდი, ან რაიმე თავსაბურავი.. (მაინცდამაინ მოქსოვილ ქუდს ნუ წაიღებთ, თორემ მეგობრები თუ არა, ტყეში ციყვები მაინც დაგცინებენ.. :)) მეგობრები გააფრთხილეთ, რომ ყველამ თითო დანა მაინც წამოიღოს, რომელიც კარგად ჭრის - შამფურების გამოსათლელად დაგჭირდებათ, ან თუ შამფურებიც მიგაქვთ, რაც არც თუ ისე კარგი იდეაა, სუფრაზე პროდუქტს მაინც დაჭრით.

წასვლისას აუცილებლად ჩადეთ ჩანთაში რამდენიმე ძველი ჟურნალი, თუ წაკითხვით თვალებს არ აიტკივებთ, კარგი იქნება, ნორმალური მაინც არაფერი ეწერება. :) ეს ფურცლები კოცონის ასანთებად და დაბლა დასაფენად დაგჭირდებათ. ბოლო-ბოლო "სუფთად" მაინც დაჯდებით (ოღონდ ერიდეთ, თუ ღია ფერის ტანსაცმელი გაცვიათ, გაზეთიდან საღებავის გადასვლის დიდი შანსია, ასე რომ თუ არ გინდათ წამოსვლისას მთელმა ქალაქმა თქვენს უკანალზე იკითხოს ჟურნალში დაბეჭდილი სტატიები :D ღია ფერის შარვალს ნუ ჩაიცვამთ. ფრთხილად და სათუთად დაჯექით რაიმე ნაჭერზე, ან ხელსაწმენდ ქაღალდზე შეგიძლიათ დაბრძანდეთ, :)

წარმოგიდგენთ პროდუქტების და დამხმარე საშუალებების სიას 7-8 ადამიანისთვის, რომელიც სალაშქროდ წასვლისას შეგიძლიათ გამოიყენოთ, ასევე კარგი იქნება, თუ თქვენი გემოვნების მიხედვით დაამატებთ რაიმეს, თორემ თუ მარხვაზე ხართ, ან რაიმე საკვებს არ მიირთმევთ, შესაძლოა მშიერი დარჩეთ დღის განმავლობაში.

1) პური - აუცილებელია, ეცადეთ 3-4 ცალი მაინც წაიღოთ ჩვეულებრივი ქვის პური.. განსაკუთრებით, თუ მჭამელი მგზავრები გყავთ.. 2-3 ლავაშსაც თუ გააყოლებთ, მერწმუნეთ, სანამ ციხეზე ახვალთ, ნახევარიც აღარ იქნება დარჩენილი.. :)

2) ლობიანი და ხაჭაპური - თუ კარგი გაკეთებულია სუფრას ნამდვილად დაამშვენებს 3-3 ცალი. ეცადეთ ფენოვანი არ წაიღოთ, დაიშლება და დაიფხვნება.. ისევ მრგვლად გამომცხვარი ჯობია ყველაფერს.

3) კიტრი და პომიდორი - 2-2 კილო კარგი იქნება სალათისთვის.

4) მაიონეზი და "კეჩუპი" :) - თითო-თითო ორივე გემრიელად იჭმევა.. შეგიძლიათ რამდენიმე წაიღოთ, ოღონდ ეცადეთ, რომ ორივეს ჰქონდეს თავსახური, რომ გამოყენების მერე არ დაიქცეს.. (არ გირჩევთ შუშის ქილით მაიონეზის და "კეჩუპის" წაღებას, შეიძლება გზაში გატყდეს).

5) სალაშქროდ თუ მიდიხართ, არც იფიქროთ სახლიდან ჭიქების, დანა-ჩანგლის, თეფშების და ოჯახური "სერვიზის" სხვა შემადგენელი ნაწილების წაღება.. უმჯობესი იქნება შეიძინოთ ერთჯერადად მოსახმარი ჭიქები, თეფშები და ჩანგლები, თუ ძალიან არ გიყვართ ხელით ჭამა.

6) სამწვადე ხორცი - კარგი იქნება, თუ დაჭრილ და ჩაბასტურმებულ ხორცს წაიღებთ ორ კილომდე. ამ დროს თუ რომელიმე ახალგაზრდას დაუჯერებთ, რომელიც დაიწყებს ჭიჭყინს, რომ ხორცი გაფუჭდება გზაში, შემდეგ ნამდვილად ინანებთ. იმიტომ, რომ ლაშქრობა მწვადის გარეშე არის ქორწილი პატარძლის გარეშე.. :)))

შეგიძლიათ დამატებით წაიღოთ სარდელი, ასაწონი ძეხვი ან რაიმე ხორცეული, თუ გიყვართ.. სარდელი კარგად იწვება შამფურზე, ოღონდ მანამდე გარსი მოაცალეთ, თუ არ გინდათ, რომ ცუდი გემო ჰქონდეს ჭამისას.. :)

7) ჯონჯოლი - გემრიელია და თან სასარგებლო.. ეცადეთ დახურული ჭურჭლით გაიყოლოთ, რომ ტრანსპორტში ან გზაში არ "ჩაისველოს" :) ამასთან ერთად, თუ გიყვართ, შეგიძლიათ სახლიდან 3-4 თავი ხახვი გააყოლოთ საღეჭ რეზინთან ერთად.. :)

8) მარილი - აუცილებლად დაგჭირდებათ. ეცადეთ სახლიდან წაიღოთ, ან სახლთან ახლოს მაღაზიაში შეიძინოთ, დიდუბეში ბოთლით მარილს ვერ იშოვით და მოგიწევთ დიდი შეკვრით მარილის წაღება, რაც ცოტა არ იყოს მძიმეა გზაზე სათრევად..

9) თუ კოცონის დანთებას აპირებთ და გიყვართ ცეცხლში შემწვარი კარტოფილი, შეგიძლიათ გააყოლოთ იმდენი ცალი, რამდენიც ხართ. ოღონდ ეცადეთ, რომ არ დაგავიწყდეთ მისი შეწვა, თორემ მერე მოგიწევთ ისევ უკან წამოღება, იმიტომ, რომ დაგენანებათ კარტოფილის ტყეში დატოვება.. :)

10) თუ დალევის მოყვარული ბრძანდებით, შეგიძლიათ ლუდი წაიღოთ, ღვინო ლაშქრობისთვის არც ისე კარგი დასალევია.. თუ მაინც გადაწყვიტეთ ალკოჰოლის მიღება, მაშინ არაყი, ან ლიქიორი ჯობია.. მოკლედ, თქვენი გემოვნებიდან გამომდინარე..

11) აუცილებლად წაიღეთ გამაგრილებელი სასმელები. ჯერ ერთი, გზაში დალევთ ნახევარს სიარულისას, და მეორე, სუფრაზეც ჭამის დროს კარგია გაზიანი სასმელის დალევა.. მინიმუმ სასიამოვნოა.. :) არ დაგავიწყდეთ ასევე წყლის წაღება,. ჯერ ერთი, თუ დალევა გინდათ, წყურვილს მოიკლავთ, თუ არადა ხელს მაინც გადაიბანთ. არმაზზე ასვლისას წყაროც შეგხვდებათ, კოჯორში წყაროს ნაკლებად ნახავთ. :)

12) ხილი ნამდვილად გამოგადგებათ, ეცადეთ ისეთი ხილი წაიღოთ, რომელსაც არ გადაყრით და ისიამოვნებთ მისი გემოთი. კარგია ვაშლის, ატამის ან მსხლის წაღება, ხოლო "ვაშლა-ატამა" ამ შემთხვევაში საუკეთესო არჩევანი იქნება..

13) მაგიდის გადასაფარებელი, ე.წ. "კლიონკა" :) ჯობია რომ თან გქონდეთ, იქ ამას არავინ არ დაგახვედრებთ.. :) თუ გოგოებს სახლში დარჩებათ, შეგიძლიათ 2-3 წელი არ გაათხოვოთ (გოგოები) და რაც შეიძლება მეტ ლაშქრობებში ატაროთ, ცოტას მაინც ისწავლიან რამეს.. :) ხელსაწმენდები წაიღეთ კიდევ აუცილებლად, ნუ, თუ მედეაც მოდის, სკოჩიც დაგჭირდებათ, ან რაიმე დამამშვიდებელი.. :) ნუ, მანამდე მედეამ "Red-bull"-ი თუ დალია, შეგიძლიათ ციყვებთან დატოვოთ და შემდეგ ის ციყვები წითელ წიგნში შეიტანოთ, იმიტომ, რომ იმ ციყვებს ხომ "პარანოიდული შიზოფრენია" გარანტირებული ექნებათ, მედეას კი სკოჩიც ვერ დაიჭერს.. :)))

14) თუ გიყვართ და ვინმეს შეგიძლიათ საზამთროც წაიღოთ, ოღონდ ყიდვისას ნუ გაჭრით.. :) წვენი გადმოვა და ნერვებს მოგიშლით.. ოღონდ ერთი პრობლემაა, საზამთრო შეიძლება არ იყოს მწიფე.. :)))

15) მოერიდეთ მტაცებლებს!.. იცოდეთ, რომ მტაცებლები ადამიანებს თავად უფრთხიან, თუ მათ რაიმე საფრთხეს არ შეუქმნით, შეტევაზე არ გადმოვლენ.. ისინი ცდილობენ დაიცვან თავი ადამიანებისაგან.. ნუ გააჭაღარავებთ საწყალ ობობებს, ნუ დაერევით კალიებს, ნუ შეაშფოთებთ ტყის ბინადრებს და ნუ იკივლებთ ბოლო ხმაზე.. გაუფრთხილდით ბუნებას..

წამოსვლისას ეცადეთ, ნასუფრალი ტერიტორია დაასუფთაოთ, აიღოთ ყველაფერი, რაც იწვის დაწვით და დაელოდეთ, სანამ ბოლომდე არ ჩაიწვება, თუ ისეთი რამე დაგრჩათ, რაც არ იწვის, მაგრამ თვლით, რომ ნაგავია, არ დატოვოთ და წამოიღეთ. გზაში ურნა აუცილებლად შეგხვდებათ და იქ ჩააგდეთ. გაუფრთხილდით ბუნებას!..

და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, არ დაგავიწყდეთ ფოტოების გადაღება.. ლაშქრობას დაუვიწყარ მოგონებად აქცევს იქ გადაღებული ფოტოები..

P.S. გთავაზობთ რამდენიმე ფოტოს, რომელიც ლაშქრობის დროს გადავიღეთ მე და ჩემმა მეგობრებმა.

Lost In The Rush Hour - Making of the movie

Disney's Friends For Change - Send It On

ლაშქრობა არმაზის ხეობაში 2008

გნომი, ციყვი, ბატი და პერაშკი - ზღაპარი დიდებისათვის

გნომი, ციყვი, ბატი და პერაშკი დაძმობილდნენ. გაუდგნენ ბათინკების გზას. .

შემოხვდათ კალენდარი..

კალენდარმა გნომს ჰკითხა, საით გაგიწევიათო?!

გნომმა უპასუხა, მე ლაპარაკი არ ვიცი, ციყვს ჰკითხეო. გაუკვირდა კალენდარს და ციყვსაც იგივე კითხვა დაუსვა..

ამაზე ციყვს რეაქცია არ ჰქონია, მემგონი არც გაუგია ისე ენერგიულად ახრაშუნებდა თხილს. კალენდარი ბატის პირდაპირ დადგა, მაგრამ ბატს რა უნდა ეთქვა, ისედაც ბატი იყო და ეგეც ჰყოფნიდა. ბოლოს კალენდარი გაბრაზდა და პერაშკი შეჭამა.. მოშივდა და სხვა ვერაფერი მოიფიქრა..

გნომმა, ციყვმა და ბატმა ხელი ჩაიქნიეს ცხოვრებაზე.. :)

კალენდარმა კი თქვა, ნეტა ამ მარაზმში მე რა სახსენებელი ვიყავიო..

ბოლოს

რაც მახსოვს იყო კალენდრის სიტყვები:

"დრო გარბის, ჩვენ ვეწევით.. მაგრამ უმეტესად ვრჩებით.. ამიტომ ვიყოთ სადაც ვართო!"

მორალი:

სანამ ციყვი თხილს ახრაშუნებდა, ბატმა ბათინკები ჩაიცვა, მერე პერაშკი იღლიაში ამოიჩარა და საბოდიალოდ წავიდა, არც კი იცოდა სად.. აბა ციყვის გამოფხიზლებას რომ დალოდებოდა კალენდარი მასაც ჩაყლაპავდა.. :|

P.S. მორალი მომზადებულია ანა-ბანას დახმარებით..

ყველაზე მნიშვნელოვანი პროფესიების ათეული

რამდენიმე წლის წინ საერთოდ ვფიქრობდი, რომ მინდოდა ქვეყნის ყველაზე გამოჩენილი გეოგრაფი გავმხდარიყავი, თუმცა არჩევანი მაინც ფსიქოლოგიის სასარგებლოდ გავაკეთე.. არა, იმას კი არ ვამბობ, რომ სხვა არჩევანი არ მქონია, უბრალოდ ჩავთვალე, რომ (უფრო მეტად) საჭირო და შემოსავლიანი პროფესია უკეთესი იქნებოდა..

ნამდვილად არ ვნანობ დღეს ჩემს არჩევანს, პირიქით, უზომოდ კმაყოფილი ვარ და ვცდილობ უფრო მეტი ვისწავლო და ცოდნა გაყინულ მდგომარეობაში არ დავტოვო.. :)

ჩემები ფიქრობდნენ, რომ კონსერვატორიაში გავაგრძელებდი სწავლას, იმიტომ, რომ როგორც სმენა, ასევე ხმაც საკმაოდ ნორმალური მქონდა.. ამას დამატებული იმ დიპლომების და სიგელების უზარმაზარი შეკვრა, რომელიც შოკში აგდებდა ჩემს თანატოლებს და მემგონი თრგუნავდა კიდეც.. (ალბათ მერე სახლში მშობლები ეჩხუბებოდნენ კიდეც, შენ რატომ არ გაქვს არაფრის ნიჭიო..:) არადა ამ ყველაფრით არასდროს მიამაყია, მით უმეტეს, როდესაც ჩემი დათრგუნული მეგობრები ამაყად "მომღერალ ყვავს" მეძახდნენ არც კი ვიმჩნევდი, მიუხედავად იმისა, რომ პედაგოგები "ყვავის" ჩამნაცვლებელ სიტყვად "ბულბულს" იყენებდნენ.. :)

დღესაც ჩემი ინტერესები ბევრ სფეროს მოიცავს.. გარდა იმისა, რომ ძალიან მაინტერესებს ფსიქოლოგიის მიმართულება, ასევე მომწონს და მიზიდავს სამართალი, ფსიქიატრია, ჟურნალისტიკა, გეოგრაფია, სოციოლოგია და ბევრი სხვა. ძალიან მომწონს ასევე სოციალური სამუშაო და უფრო მეტად ბავშვების საკითხებზე მუშაობა...

ერთ დღეს რომ გავიღვიძო და გვერდით მარტო როიალი იყოს, მაშინაც ბედნიერი ვიქნები, იმიტომ რომ დაკვრაც დიდ სიამოვნებას მანიჭებს.. ჩემი აზრით, მთავარია ადამიანს ჰქონდეს სიტუაციასთან შეგუების უნარი და მერე შეიძლება ნებისმიერ სფეროს ადვილად მოერგოს..

პროფესიებისადმი ინტერესი იწყება ბაღის ასაკში. ალბათ ყველას გახსოვთ, ბავშვობაში როგორ გინდოდათ ექიმობა, პოლიციელობა, მეხანძრეობა ან დიასახლისობა.. :) ეს ინტერესის არეალი სწავლის პერიოდში ნელ-ნელა ფართოვდება და შედეგად ვიღებთ იმას, რომ ადამიანს აქვს საშუალო განათლება, კარგი ცოდნა და დიდი არჩევანის საშუალება.. თუმცა ამ ეტაპზე საქართველოში პროფესიის არჩევა დიდ და სერიოზულ პრობლემებთან არის დაკავშირებული.. მათ შორის ერთ-ერთიაა ოჯახი..

საგანმანათლებლო რესურსცენტრში მუშაობისას ბევრ "კურიოზულ" ოჯახურ დისკუსიას წავაწყდი, როდესაც აბიტურიენტებს არჩევანი უნდა გაეკეთებინათ, მათ მაგივრად მშობლები არჩევდნენ უმაღლეს სასწავლებლებს.. ამ დროს ამ მშობლების შვილები ერთმანეთში ამაყად საუბრობდნენ და სულ არ ადარდებდათ დედა განაცხადის ფურცელში რას წერდა.. :) რატომღაც ყოველთვის მეგონა, რომ მშობლები ძალით აბარებინებდნენ ბავშვებს უმაღლესში და მიაჩნდათ, რომ უნივერსიტეტის დამთავრების გარეშე ადამიანი არ არის ადამიანის მეგობარი.. :)

სკოლაში რომ არსებობდეს პროფესიული კონსულტანტი, ვფიქრობ ბევრად უკეთეს მდგომარეობაში იქნებიან მოსწავლეები.. ვინმე ადეკვატურ რჩევას მაინც მისცემს ამ სტუდენტობას მოწყურებულ ხალხს, (უცხოეთში ასეთი კონსულტანტები არსებობს და ისინი ბავშვებს პროფესიის არჩევამდე აკვალიანებენ და რჩევებს აძლევენ მოსწავლეების ძლიერი და სუსტი მხარეებიდან გამომდინარე.) თან მათ ზუსტად ეცოდინებათ რა უნდათ და სად შეუძლიათ სწავლის გაგრძელება..

ამგვარი რეკომენდაციების მიცემა სკოლის ასაკში მემგონი ნამდვილად შეამცირებს სტუდენტების მიერ მიმართულებების გახშირებულ ცვლილებებს.. თუმცა გამომდინარე იქიდან, რომ მე "მრავალკუთხიანი" ინტერესები გამაჩნია და რამდენიმე პროფესიას ერთად ვეუფლები, სულაც არ გამკვირვებია, როცა ჩემმა მეგობრებმაც "კიდევ სცადეს" ახალი პროფესიის დაუფლება და ხელახლა ჩააბარეს უნივერსიტეტში.

დამოუკიდებლობის თემაზე და არჩევანის გაკეთების თავისუფლებაზე მომავალში კიდევ დავწერ ერთ სტატიას, უბრალოდ ამჟამად მინდა იმ პროფესიების რეიტინგი გაგაცნოთ, რომელიც ამჟამად საქართველოში ყველაზე საჭირო და მნიშვნელოვანია..

პირველი ჩემი აზრით, არის პედაგოგი, რადგან ბავშვის აღზრდასა და განათლებაში მნიშვნელოვან როლს თამაშობს..

მეორე არის ექიმი - რომლის გარეშეც ძნელია სხვა პროფესიის მქონე ადამიანების არსებობა.

მესამეა აგრონომი, იმიტომ, რომ სოფლის მეურნეობას ყველაზე მეტად სჭირდება ყურადღება და დიდი ცვლილებები

მეოთხე ეკონომისტია, თუ გვინდა, რომ ნორმალურ ქვეყანაში ვიცხოვროთ, ეკონომიკაზე ვინმემ აუცილებლად უნდა იზრუნოს..

მეხუთეა სამართალდამცველი, თუ გვინდა, რომ მშვიდ გარემოში ვიცხოვროთ.. აქვე მოიაზრება ჯარი და თავდაცვა..

მეექვსე პროფესიაა სისუფთავის დამცველი.. :) (ჩემი ქალაქის სისუფთავეზე ზრუნავს ჩემი ქალაქის მერია ყველა ჩემი ქალაქელის გადასახადებიდან მიღებული თანხებით.. სისუფთავის დამცველებს შორისაა ჭაღარაულვაშებიანი ნუკრი ბიძია, რომელიც კვირაში 3-ჯერ მაღვიძებს დილის 7:30-ზე და ზარს რეკავს შეძახილით- "ნაგაიიიიიიიიიიი" :)))

მეშვიდე პროფესია არის მშენებელი, ამ განყოფილებაში მოვიაზრებ როგორც პროექტების შემდგენლებს, ასევე ამ პროექტების შემსრულებლებს.. მათ შორის იმ მხიარულ და ბედნიერ ადამიანებს, ვინც აგურს აგურზე დებს და კედელს ღებავს..

მერვე და მნიშვნელოვან პროფესიად მიმაჩნია მოვაჭრე. თუ რამე არ გავყიდეთ და იაფად თუ არ ვიყიდეთ, ფულიც არ დაგვრჩება და მოგებულებიც ვერ დავრჩებით.

მეცხრეა იურისტი, რომელიც იმედი მაქვს, რომ ისეთ კანონებს დაწერს, რომ ადამიანებმა კარგად და ბედნიერად იგრძნონ თავი იმ სამყაროში, სადაც ამჟამად ვცხოვრობთ.

და მეათე, ჩემი აზრით, ძალიან მნიშვნელოვანი ფსიქოლოგი. ამ გიჟურ სამყაროში ბევრი უცნაურობის შემხედვარეს, ძნელია ნორმალური შინაგანი მდგომარეობა შეგინარჩუნდეს, სწორედ ამიტომ, გირჩევთ მიმართოთ ფსიქოლოგს, რომელიც დაგეხმარებათ სამყაროს შეხედოთ უფრო მშვიდად და ამაყად, ვიდრე ეს მანამდე გამოგდიოდათ.. :)))

P.S. ზოგიერთ პროფესას გარკვეულწილად გვერდი ავუარე. აქ მოცემული რეიტინგი არ გამოხატავს პროფესიათა მნიშვნელოვნების დონეებს, უბრალოდ ვეცადე მომეყოლა იმ ათი პროფესიის შესახებ, რომლებიც ყველაზე მნიშვნელოვნად მიმაჩნია..

ველოდები გამოხმაურებებს.. :)