ის არსებობს.. "ბოზი მზიას ამბები" (С)

‎კიდევ ერთხელ ბოდიშს გიხდით, რომ ვებ სივრცეს ვაბინძურებ ამ ამბით, მაგრამ მინდა, რომ ეს ფაქტი ამბად მოყოლილი, თუნდაც მცირე მინიშნებებით, მაგრამ მაინც, შემორჩეს ისტორიას..

მაშ ასე, ისტორია ხდება ჩემს ქალაქში:

 

"ბოზი მზია: - როგორ ხარ?
-კარგად, თავად?
-ჩვენც, რატო აღარ გვნახულობ ხოლმე?
-არ მცალია, დაკავებული ვარ და ვმუშაობ..
-სხვებისთვის რომ გცალია?

-სხვებმა დაიმსახურეს და ვნახულობ..
-კარგი, დამსახურებული ხალხი გყოლოდეს გვერდით სულ!.."

მორალი: ბოზი მზიას ძუძუები მაინც გვლოცავენ..

პ.ს. მადლობა ბოზ მზიას, რომ დამსახურებული ხალხი მისგან 180 გრადუსით განსხვავდებიან.. მე ვფიქრობ, რომ ადამიანები არ იცვლებიან რადიკალურად, ისინი შინაგანად ყოველთვის რჩებიან ისეთებად, როგორი სულიერი სამყაროც აქვთ.. მე, უბრალოდ, ვერასდროს დავივიწყებ იმ ბოზურ ქმედებებს, რომელიც ამ კეთილმა ადამიანმა, ალბათ საკუთარი ტყავის გადასარჩენად, ან თუნდაც სხვების თვალში (მცირე ნაწილის) კარგად გამოსაჩენად გააკეთა, რითაც სრულიად გადააბიჯა ადამიანურობის ყველა პრინციპს, კეთილშობილების და მეგობრობის საწყისებს.. ასე რომ, თუ ვინმეს გაქვთ ქალბატონ მზიასთან შეხება, გთხოვთ გადასცეთ, რომ 1 წლის მერეც, არ დამვიწყებია მისი ქმედებები და სავარაუდოდ არც არასდროს დამავიწყდება, იმიტომ, რომ 1 წლის შემდეგაც კი, მისი ნახვისას, შინაგანად რაც ვიგრძენი, ეს იყო გულის რევის შეგრძნება.. ადამიანი გიყურებს თვალებში და არანაირი დანაშაულის ან რაიმე მსგავსი შეგრძნება.. ადამიანი... ნუ, არსება.. რა მნიშვნელობა აქვს.. მე უბრალოდ იმედი გამიცრუვდა მაშინ, როცა დავაფიქსირე, რომ პირველად, ადამიანის შეფასებისას შევცდი.. შევცდი მაშინ, როცა ჩავთვალე, რომ ყველა ადამიანში არსებობს სიკეთის რაღაც მარცვალი, რომელიც კარგ ნიადაგში ყოველთვის გაღვივდება.. მე მაშინ შევცდი..

და დღეს, მე ჩემს შედცომაზე ვისწავლე ბევრი.. 
ვისწავლე..
და არ მინდა ეს შეცდომა იყოს სხვა შეცდომების დასაწყისი..