რა ხდება, როდესაც დილით იღვიძებ და აუცილებლად უნდა ადგე?
არაფერს, მაღვიძარას ჩუმად თიშავ და თავს იტყუებ, რომ არაფერიც არ გაგიგია..
არადა იცი, რომ ყოველთვის აგვიანებ.. :)
მერე კი გსაყვედურობენ..
არადა როგორ გინდა, რომ გეძინოს.. ზოგჯერ 10 წუთიც ხომ ასე მნიშვნელოვანია შენი ცხოვრების მშვიდი რიტმისთვის? :)
მიუხედავად ამისა, 10 წუთის გასვლის შემდეგ ისევ რეკავს მაღვიძარა და გახსენებს, რომ უნდა ადგე.. ამ დროს ფიქრობ, რომ პირის დაბანის დროს შეამცირებ სამი–ოთხი წუთით და ცოტა გვიან ადგები.. თიშავ მაღვიძარას და აგრძელებ ძილს, ნუ, შეიძლება ამას ძილიც არ ქვია, იმიტომ, რომ ამ პერიოდის განმავლობაში ფიქრობ და არ გძინავს, თუმცა გონებას ხომ მაინც ატყუებ.. მიზანი მაინც ტყუილისკენ მიიჩქარის.. არადა როგორ გეძინება მაინც.. ბოლოს კიდევ რეკავს მაღვიძარა და უკვე ვერ იტან ტელეფონს.. რატომ??? იმიტომ, რომ თვალები გტკივა და დაღლილი ხარ.. იმის გამო, რომ გუშინ არ დაიძინე იმ დროს, როცა ამის შანსი გქონდა.. :)
დილით ადგომა საკმაოდ კარგია, როდესაც ფიქრობ და ზრუნავ საკუთარ ჯანმრთელობაზე.. თუმცა როდესაც სამგან სწავლობ, პარალელურად ტრენინგებს ისმენ და ატარებ ინტენსიურად, ამასთანავე ცდილობ ყველა ადამიანს დაეხმარო ვინც შენს დახმარებას საჭიროებს და ასევე დამატებით ცდილობ ის დავალებები შეასრულო, რასაც გავალებენ, ძნელია ძილისთვის დრო გამონახო და ნორმალურად დაიძინო.. არადა ამ წუთასაც შემიძლია დავიძინო, მაგრამ ეს ტექსტი ისე მაწუხებს, რომ არ დავწერო ალბათ გავგიჟდები.. :))))
დილით თავის ტკივილის შეგრძნებით გავიღვიძე.. იმიტომ, რომ ღამით, დაახლოვებით 5 საათის განმავლობაში მეძინა და მე როგორც მგონია, ამავე დროის განმავლობაში ვისვენებდი იმ 24 საათიდან, რასაც დღე–ღამე ჰქვია...
ჩაის დალევამ არ გაჭრა..
არც პირის დაბანამ..
არც იმ 10–10 წუთს მოკლებულმა ძილმა.. არადა როგორ ვცდილობდი.. :))) თუმცა იმასთან შედარებით, რაც დილის 8 საათზე მჭირდა, 9:15–ზე ტკივილის შეგრძნება თითქმის გავლილი იყო.. :)
დილით 10–ზე გზა დიდუბისკენ გაიწელა.. რა თქმა უნდა მხიარული და ნოსტალგიური ჰანგებით.. ქართული ესტრადის მხიარული წარმომადგენლების შესრულებით, რომლებიც ამაყად გაჰკიოდნენ ფიფქებად მომთოვარე სევდის ღრუბლების და წვიმის მიერ წაშლილი ნაფეხურების მონატრების შესახებ.. :)
შემდეგ იყო საკმაოდ სერიოზული გაყიდვების აგენტების (ჩვენებურად „სეილ– აგენტების“) მხიარული შეძახილები (ზოგჯერ აგრესიულიც კი, თუმცა შეიძლება მომეჩვენა), რომლებიც მგზავრებს მოლოდინით აღვსილი თვალებით ელოდნენ და შანსის შემთხვევაში ენერგიულად ტენიდნენ ტრანსპორტში ადგილზე მისულთ, ზოგჯერ შემთხვევით სხვა მიმართულებით მიმავალთ–საც კი.. :), ერთადერთი, რამაც დილით მიშველა, ეს იყო ციტრამონის ორი აბი.. :) მერე კი ყველაფერი თავისი ხალისით აეწყო.. 10 წუთში გამავალი სამარშუტო ტაქსი ნახევარ საათში გავიდა.. მანამდე კი, გორავ–გორავით ჩავიდა დიდუბის სადგურთან არსებული ხიდისკენ, ნუ, მართალია მძღოლმა დაპირება პირნათლად შეასრულა, რადგან 10 წუთში ნამდვილად გავიდა გაჩერებიდან, თუმცა რეალურად რომ არ გავიდა, ეს ფაქტია.. :)
10 წუთში (გასვლიდან) ქალაქს გავცდით.. :) რაღათქმაუნდა აქაც დაირღვა საავტორო უფლებების შესახებ საქართველოს კანონის გარკვეული მუხლები და მთელი გზა „კომედი შოუს“ რუსთავიორისეულ სკე„ტ“ჩებს ვუსმინე, თუმცა გამაყუჩებელდალეულს, უკვე შეგრძნების ზედა ზღვარი არც კი მიფიქრია სად მქონდა.. :))))))))))) მოკლედ გზა და გზა თავის ტკივილმაც გაიარა.. გზაში ასევე მხიარულად, 10 წუთიანი ინტერვალებით, ღრიალებდა ტელეფონი და რეკავდა ყველა, ვისაც არ ეზარებოდა.. :) არადა კვირა დღეს მაინც რომ დამასვენონ ამ ხალხმა არ უნდათ??? მაინც რა ძნელია ეს პოპულარობა რა.. :)))))
ხაშური–სურამის გზაზე, რაღათქმაუნდა ისევ 10 წუთით, შეაჩერა სამარშუტოს მხიარულად მომარშუტე მძღოლმა და საოცრად ამაყ სასადილოში საოცრად ძველი სადილი მიირთვა არც ისე ძველად გადაწმენდილ სუფრაგადაფარებულ მაგიდაზე დადებულ ცოტათი არ იყოს სუფთა თეფშიდან.. :)))
10 წუთის შემდეგ მივედით რიკოთთან და 10 წუთის შემდეგ გადართეს რუსული ესტრადით აღტაცებული რუსი მომღერლების შესრულებით ჩაწერილ რუსულ სიმღერებზე მოტ(რ)ანცავე რუსულ მაიმუნობა კლიპებზე.. როგორც ბებიაჩემი ამბობს ხოლმე, ამ კლიპებში ბოზების მეტი არავინ არ მონაწილეობდა, თუმცა რას ერჩი, ამით შოულობენ ფულს და თან სასიამოვნო სანახავია, არც ისე სასიამოვნო მუსიკიას თუ არ ჩავთვლით, რომელსაც შეგიძლია ამაყად დაუწიო.. თუმცა, როდესაც მძღოლი ხარ და ამ ვიდეოს ვერ ხედავ, ხმასაც არ უნდა აუწიო.. თუმცა თუ ხმასაც უწევ, ესეიგი ეს დებილური მუსიკაც მოგწონს და აი აქ დაერხათ მგზავრეეეებს.. :))))) თუმცა მერე რა მოხდა არ ვიცი.. იმიტომ, რომ უბისას გადასახვევთან ჩამოვედით... :))
მართალი რომ ვთქვა, მანამდე ხარაგაულის რაიონში არ ვყოფილვარ, ტრანსპორტით გავლა–გამოვლას თუ არ ჩავთვლით.. ზამთრის ფონზე ძალიან მომეწონა აქაურობა.. მხიარული გარემო, თბილი ადამიანები და ულამაზესი ბუნება..
ერთადერთი, თუმცა არა მხოლოდ ერთადერთი ის მომხვდა თვალში, რომ ახალგაზრდები სოფელში თითქმის ვერ ვნახე.. გზაც თითქმის არ არის.. არც შიდა ტრანსპორტი.. არადა სოფლის განვითარებისთვის ნამდვილად საჭიროა როგორც ტრანსპორტის არსებობა, ასევე გზის დაგება..
გაგრძელება იქნება მალე.. :)))
